Zingeving en medemenselijkheid   

Filmcyclus 2024 – 2025

Een initiatief van huisvandeMens-Gent i.s.m. Gentse Grijze Geuzen en Feniks vzw

Geuzenhuis, Kantienberg 9 te Gent

                                                                                                                                                        

 

Beste mensen,

Van harte welkom op deze tweede filmvertoning in onze cyclus 2024-2025

Ben jij liefhebber van lekker eten ?  Ben jij liefhebber van heerlijk koken? Ben jij liefhebber van liefhebben? Ben jij liefhebber van een mooie film?

Dan zit je hier goed vandaag…

Vandaag geen film over heldendaden die de media en geschiedenisboeken halen (zoals onze prachtige eerste film One Life) maar eerder een prent over het dagdagelijkse leven.

Nu ja, ‘dagdagelijks’…

Het verhaal speelt zich af eind van de 19^e eeuw in een prachtig château op het Franse platteland. Eugénie werkt er als kokkin voor Dodin, een fijnproever en ook excellente kok. Ze wordt geholpen door de jongere Violette en later speelt ook haar nog jongere nichtje Pauline een essentiële rol in het verhaal. Hoe de relatie is tussen Dodin en zijn kokkin laat ik jullie graag zelf ontdekken.

Straks zie je als titel van de film ‘Le pot-au-feu’ verschijnen. Dat is namelijk de DVD-editie maar de film heet in het origineel ‘La passion de Dodin Bouffant’ en is gebaseerd op het in 1924 gepubliceerde boek van de Franse schrijver Marcel Rouff. En dát boek heet dan weer ‘ La vie et la passion de Dodin-Bouffant, gourmet’.

Enfin, ‘t is maar kwestie van het simpel te houden, niewaar…

De verfilming van het boek is een Frans-Belgische coproductie en werd geregisseerd door Tran Anh Hung, die in 1975 uit Vietnam naar Frankrijk vluchtte.

Toen ik de film vorig jaar op het Filmfestival zag dacht ik meteen al: die moeten we in gedachten houden voor onze filmcyclus. Maar waarom dan nu, binnen het kader van ons thema ‘Zingeving en medemenselijkheid’?

Laat ik er de Nederlandse cabaretier Wim Kan even bijhalen. Met eén van zijn zo levensechte quotes en - zoals het een cabaretier betaamt - met een knipoog :

Als elke mens nu één iemand gelukkig maakt op de wereld, zijn we allemaal gelukkig.

Tenzij we natuurlijk een oneven aantal mensen hebben.

 

Wel beste mensen, dit is een film die, dat vind ik toch…, gelukkig maakt.En niet in het minst omdat naast de gastronomische geneugten, menselijke relaties er een deugddoende rol in spelen.

En daarin zit hem dan ook die relatie met ons thema van dit seizoen: Zingeving en Medemenselijkheid. In deze film misschien niet de medemenselijkheid met een hoofdletter M maar wel de aandoenlijke omgang van de ‘maître cuisinier’ met zijn ‘ondergeschikten’. Vol respect en ook warmte benadert hij niet alleen zijn kokkin op wie hij verliefd is, maar ook de twee jeugdige keukenmedewerksters. Let vooral op de fijnzinnige manier waarop wordt omgegaan met het eenvoudige jonge boerenmeisje Pauline die koste wat kost de echte gastronomie wil leren.

En dan de acteurs. De hoofdrollen worden vertolkt door Juliette Binoche  en Benoit Magimel, die allebei al verschillende prestigieuze filmonderscheidingen in de wacht mochten slepen..  Zeker Juliette Binoche moet ik jullie, vermoed ik, niet voorstellen. Denk maar aan de film Chocolat, ook zo’n prent die de smaakpapillen behoorlijk prikkelt.

En ik wil mij hier tenslotte excuseren. We hadden jullie van tevoren een bericht moeten sturen met het advies om deze film niet te komen zien met een lege maag. Maar gelukkig zijn er hier in de omgeving genoeg restaurants om straks aan een tafeltje neer te ploffen. Het zal misschien wel nodig zijn na het zien van al dit lekkers.

De passie voor lekker eten en koken als metafoor voor vriendschap, liefde, respect, zorg, kortom medemenselijkheid…

Ik wens jullie veel genot bij het zien van deze film die vorig jaar in Cannes werd bekroond met de Prix de la Mise en Scène.

En naar goede gewoonte pauzeren we halfweg even voor een kopje koffie of thee en naar even goede gewoonte schakelen we onze GSM uit.

                                                                                              Christine Vercammen                   vrijwillig medewerker huisvandeMens / Feniks

 

Bron : https://www.filmfestival.be

LA PASSION DE DODIN BOUFFANT (THE POT AU FEU)

Regisseur Anh Hung Tran

Met Juliette Binoche, Benoît Magimel, Jan Hammenecker, Pierre Gagnair

EDITIE 2023

145' - 2023 - Historisch, Drama, Romantisch - Taal: Frans

Een romig Frans stoofpotje voor fijnproevers, met liefde bereid door de in Cannes bekroonde regisseur Tran Anh Hung en op smaak gebracht door de heerlijke vertolkingen van Juliette Binoche en Benoît Magimel. Best niet zien op een lege maag.

Sinds zijn bewierookte debuut The Scent of Green Papaya (1993) staat Tran Anh Hung garant voor verfijnde en verleidelijke cinema. Met de romanverfilming La passion de Dodin Bouffant prikkelt de Grand Prix-winnaar van Cyclo (FFG1995) andermaal de zintuigen. Het verhaal, gekruid met gastro-romantiek, speelt zich af in 1885 in en rond de keuken van restauranthouder Dodin en chef-kok Eugénie. Hoewel Eugénie van haar vrijheid geniet in wat meer is dan een werkrelatie, zoekt Dodin uit of ook bij haar de liefde door de maag gaat. Hun onberispelijke kookkunsten worden zo verrukkelijk in beeld gebracht dat het moeilijk is om niet te watertanden bij de nieuwste van de Frans-Vietnamese cineast, in Cannes bekroond met de prijs voor beste regie. Juliette Binoche en Benoît Magimel schitteren als de Michelinsterren van topchefs Pierre Gagnaire en Michel Nave die hen bijstaan voor en achter de camera.

 

 

Bron:  https://filmkrant.nl/recensies/le-pot-au-feu

Een culinaire sonate 

Le pot-au-feu. Foto: Stéphanie Branchu 

De regieprijs ging in Cannes dit jaar naar deze ingetogen en tegelijk uitbundige fantasie over de bijzondere relatie tussen een fijnproever en zijn kok. Kookkunst als metafoor voor het leven.

De culinaire cinema is een curieus genre. Al was het maar omdat films de heerlijkheden alleen kunnen laten zien en niet kunnen laten proeven. Toch is dat nauwelijks een bezwaar, blijkt in Le pot-au-feu van de Frans-­Vietnamese filmmaker Trần Anh Hùng. Al die dynamisch gefilmde eetkunst zet ook een emotionele toon in dit verhaal over levensgenieter Dodin (Benoît Magimel) en zijn virtuoze kok Eugénie (Juliette Binoche). Ergens wordt een menu zelfs vergeleken met een sonate.

Vooral in de eerste helft van Le pot-au-feu is er vrijwel geen moment waarop we niet getuige zijn van het bereiden en genieten. Soms misschien zelfs wat al te dominant, want uiteindelijk gaat het over iets anders.

Eugénie vervult al zo’n twintig jaar alle culinaire wensen van haar heer Dodin en soms delen ze het bed. En nog steeds tasten ze met een glimlach – beminnelijk, onzeker, zelfbewust of vragend – elkaars gevoelens af. Niet voor het eerst vraagt Dodin of Eugénie toch misschien zou willen trouwen?

Achter die ode aan de Franse cuisine schuilt een ingetogen verhaal dat je, hoewel gesitueerd rond 1885, een tijdloze fabel zou kunnen noemen. Van het aanstippen van de man-vrouw-verhouding tot een bescheiden maar gevoelvolle blik op de liefde en het leven, met ruimte voor een toets humor, ontroering en tragiek. Zo tafelt Dodin bijvoorbeeld met zijn mannenvrienden terwijl de vrouwen in de keuken blijven en de tegendraadse Eugénie voor onafhankelijkheid kiest.

Een uitstapje naar een prins met slechte smaak voelt als een zijsprong, maar mooi is het moment dat Dodin besluit de rollen om te draaien door voor Eugénie te koken. En er is de aandoenlijke en gaandeweg belangrijker rol van nichtje Pauline, een culinair wonderkind dat met vroegwijze en tegelijk naïeve blik de eerste stappen in de keuken van het leven zet.

Trần, zich losjes baserend op het boek van Marcel Rouff, spint die draad kalmpjes uit, terwijl de camera moeiteloos de liefde voor de gerechten – van weelderig tot oprecht eenvoudig – tot een geheel weeft met de personages. Om dan plots te kiezen voor een belangrijk moment, intiem of anderszins, waarop die kookkunst niet nodig is. Ook al voelt tegen het eind, na een ingrijpende wending, het culinaire aspect wat als een herhalingsoefening, toch is het knap hoe Trần je in zijn flow weet mee te nemen.

 

 

Bron: https://cinemagazine.nl

Le pot-au-feu – La passion de Dodin Bouffant (2023)

Regie: Tran Anh Hung | 135 minuten | drama | Acteurs: Juliette Binoche, Benoît Magimel, Emmanuel Salinger, Patrick d’Assumçao, Galatéa Bellugi, Jan Hammenecker, Frédéric Fisbach, Bonnie Chagneau-Ravoire, Jean-Marc Roulot, Yannik Landrein, Sarah Adler, Mhamed Arezki, Pierre Gagnaire, Clément Hervieu-Léger, Laurent Claret, Fleur Fitoussi, Chloé Lambert, Anouk Feral, Sarah Viennot, Cécile Bodson, Celine Duraffourg, Michel Cherruault, Jean-Louis Dupont, Louane Forest-Borreil, Edouard Pommier

De amuse begint zeer smakelijk: twee sublieme Franse acteurs – Juliette Binoche (‘Chocolat, ‘The English Patient’ en ‘Trois Couleurs’) en Benoît Magimel (‘Marseille’, ‘Les petits mouchoirs ‘en ‘The Piano Teacher’) – voeren al kokend een soepele liefdesdans door de kasteelkeuken in Tran Anh Hungs bewerking van Marcel Rouffs roman ‘La vie et la passion de Dodin-Bouffant, gourmet’ uit 1924. 

Bestond er maar zoiets als geurtelevisie want ‘Le pot-au-feu’ prikkelt alle zintuigen tot in de finesse tijdens de openingsscène van ruim 40 minuten. Bij de dampen die opstijgen uit de enorme pannen en de bouquets van Provençaalse kruiden en specerijen loopt het water je in de mond. Bij het krieken van de dag beginnen kokkin Eugenie en kasteelheer Dodin met het uitvouwen van hun kookkunsten, geholpen door sous-chef Violette en de piepjonge dorpeling Pauline. Voor slechts een kleine hoeveelheid reductie van langoustines die perfect bij de kalfsrug (à point) past, wordt – naast de exquise schaaldieren – een legio aan de meest luxe en verse ingrediënten aangerukt. Urenlang staan de mooiste sauzen, soepen en gebraden te garen op het intense fornuis. Luchtige pastei, omelette norvégienne en knapperige broden worden in de kasteelkeuken met passie bereid. Pauline bezit een enorm getalenteerd palet en kan complexe sauzen blind ontleden op ingrediënten. Merg vindt ze echter niet lekker, maar die smaak zal met de jaren worden ontwikkeld, zegt Dodin met zichtbare vertedering tegen zijn surrogaatdochter. Wat zou hij graag een gezin vormen met Eugenie, maar de Franse kokkin is van mening dat het leven goed is zo. Waarom trouwen? Dat Eugenie kampt met vage gezondheidsklachten, parkeert ze als vermoeidheid. Dodin kijkt haar onverschilligheid met lede ogen aan. Hij besluit voor haar te koken…

Wat ‘Call Me By Your Name’ deed met rijpe perziken, doet ‘Le pot-au-feu’ met zoete, druipende Saint Remy peren. De werkelijk adembenemende cinematografie van deze Belle Epoque film van de Vietnamees-Franse Hung (‘The Scent of Green Papaya’) gooit hoge ogen op de filmfestivals in Cannes en San Sebastián en wordt beloond met de prijs voor Beste Regie en Beste Film. De samenwerking met topchef Pierre Gagnaire (14 Michelin sterren!) als ‘gastronomisch regisseur’ en als edelfigurant, smeert perfect af aan ‘Le pot-au-feu’, maar meer dan een ode aan de Franse klassieke cuisine is het effectief niet. Ben je een culinaire fijnproever? Dan wordt het 135 minuten likkebaarden. 

Echter…als je niet zozeer van koken houdt, zal deze film niet zo bekoren aangezien het onderschrijvende verhaal flinterdun is. Te summier. Het uitblijven van uitleg wie de fortuinlijke tafelgenoten zijn – want vrienden, gasten, dorpsgenoten of recensenten? – voor wie Eugenie en Dodin zeer uitgebreide luxueuze gangen koken of de vraag of het kasteel misschien wel een gerenommeerd sterrenrestaurant is aangezien ze koninklijk bezoek krijgen, blijft ongedefinieerd. De liefde ligt aan de oppervlakte te wachten om het Franse zonlicht te zien, maar wordt niet uitgediept terwijl Eugenie en Dodin al twintig jaar tot elkaar zijn aangetrokken. 

Om in het jargon te blijven: met een roux bind je een saus of soep. Echter ontbreekt een plot als ware het mengsel van bloem met boter en daardoor bindt ‘Le pot-au-feu’ niet mooi samen tot een volle sensatie.

Lisette van der Meij

 

Benoît Magimel in Le pot-au-feu, Trần Anh Hùng (2023)

Le pot-au-feu (in het Frans uitgebracht als La passion de Dodin Bouffant) van regisseur Trần Anh Hùng is dit jaar Frankrijks inzending voor de best foreign film categorie van de Ademy Awards. Dit is volkomen terecht. Het is moeilijk om een meer typisch Franse film te bedenken. De film is een liefdesbrief naar de meest Franse der wetenschappen, de gastronomie. Om je vingers bij af te likken!

Le pot-au-feu draait om een liefdesverhaal tussen twee mensen met een gedeelde passie voor koken. Restaurateur Dodin Bouffant (Benoît Magimel) en zijn kokkin Eugénie (Juliette Binoche) werken al twintig jaar samen, en spenderen veel tijd met elkaar in de keuken. Te midden van de hete ovens en de walmen van dampende bouillons ontluikt een romance tussen de twee. Dodin probeert Eugénie al jaren zo ver te krijgen met hem te trouwen, maar de fier onafhankelijke vrouw geeft zich niet makkelijk gewonnen. De chemie tussen de hoofdrolspelers is goed te voelen. Dit is niet vreemd. De twee acteurs hebben lang een relatie gehad en hebben samen een dochter. Er gebeurt niet bijster veel in de plot en er staat weinig op het spel. Dat is maar goed ook, teveel drama zou afleiden van het koken én het piekfijne acteerwerk van de twee hoofdrolspelers. We vervelen ons geen moment. Hiervoor verdient de regisseur Hùng natuurlijk lof. Zonder zijn regie en oog voor cinematografie zou deze film lang niet zo effectief kunnen zijn.Juliette Binoche

Beeldschone scènes

Bovendien is Le pot-au-feu beeldschoon. De lange scènes waarin we zien hoe Eugénie haar gerechten bereidt, krijgen alle tijd om te ademen. Het is niet makkelijk om het bereiden van voedsel er interessant uit te laten zien op het grote scherm. Gewoonlijk is dat meer iets om op YouTube te bekijken. Hùng doet het echter meesterlijk. We kunnen het voedsel bijna ruiken en raken keer op keer weer gefascineerd door de kooktechnieken die we zien. Het is wonderbaarlijk waartoe de koks van de negentiende eeuw in staat waren zonder het gemak van ons moderne keukengerei. Alles moet bereid worden via ovens en fornuis, verhit met hete kolen. Als iets gekoeld moet worden, gebeurt dat met ijs uit een geïsoleerde kist in de kelder. Vriezers, gasfornuizen en elektrische ovens maken koken weliswaar een stuk makkelijker, maar een prachtig ambacht lijkt verloren te zijn gegaan. De pracht van de film wordt alleen maar verheven door de beeldschone omgeving waarin het zich afspeelt. Het chateau van Dodin werd door Hùng op locatie geschoten in de Loire-vallei, met de weelde en overvloed van het Franse platteland als achtergrond.Benoît Magimel, Juliette Binoche

Aanrader voor elke liefhebber van eten en cinema

Le pot-au-feu gaf me heimwee naar een plek en tijd die ik nooit gekend heb, en honger naar gerechten die ik nooit geproefd heb. Ik kan de film niet sterk genoeg aanraden voor iedereen die van eten en cinema houdt. Wel heb ik nog een belangrijke tip: zorg ervoor dat je van te voren al gegeten hebt. Zelf had ik weliswaar vlak ervoor al een bord lasagne op, maar zelfs dan nog mijn ging maag knorren tijdens het kijken.