C'mon C'mon

De onvolwassen veertiger Johnny gaat bij zus Viv langs om op haar zoon Jesse te passen, terwijl zij de zorg op zich neemt voor haar bipolaire ex. Het joch is intelligent en zit vol verbeelding, en barst ook van de hevige gevoelens. Maar de leukigheid is er na verloop van tijd wel een beetje af, zodra Johnny erachter komt dat de verantwoordelijkheid voor een ander leven minder makkelijk is dan hij van tevoren voor lief nam. Daarbij manipuleert de jonge Jesse als een malle, en schroomt hij niet om extreem lastige levensvragen te stellen.

Johnny is goed in wat hij doet als radiomaker, en we zien zijn interviews met de kinderen van immigranten in Amerika door de film verweven. Langzaam oefenen deze segmenten steeds meer invloed uit op de centrale verhaallijn en vice versa. Zeker ook omdat Jesse interesse begint te krijgen voor geluidsopname, en op sleeptouw wordt genomen naar New York, voor de klus van oom Johnny. Het is een ingewikkeld spel van montage, van beeld en geluid, waar C'mon C'mon veel extra vertellagen uit weet te putten. En dan ook nog geschoten in schitterend zwart-wit. En wanneer zagen we Joaquin Phoenix voor de laatste keer zo'n normale rol spelen?